اختلال خودشیفته و درمان آن
اختلال خود شیفته چیست؟
اختلال خودشیفتگی یا اختلال نارسایی خودکنترلی (Narcissistic Personality Disorder) یکی از اختلالات شخصیتی است که به شدت تأثیرگذار بر رفتار و روابط فرد می‌باشد. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً احساس بزرگنمایی، نیاز به تحسین و توجه بیش از حد، عدم توانایی در ابراز همدلی و احترام به دیگران، و عدم توانایی در تشخیص نیازهای دیگران دارند.
نشانه‌های اختلال خودشیفتگی شامل موارد زیر می‌شود:
احساس بزرگنمایی و خودبینی بیش از حد
نیاز مبرم به تحسین و توجه دیگران
عدم توانایی در ابراز همدلی و احترام به دیگران
انتظارات بیش از حد از دیگران
عدم توانایی در تشخیص نیازهای دیگران
تمایل به بهره‌برداری از دیگران برای رسیدن به اهداف شخصی
اختلال خودشیفتگی می‌تواند بر روابط شخصی، شغلی و اجتماعی فرد تأثیر منفی بگذارد و نیاز به مشاوره حرفه‌ای دارد. درمان این اختلال معمولاً شامل مشاوره روان‌شناختی، درمان دارویی و مدیریت رفتاری می‌شود. اگر احساس می‌کنید که شما یا کسی که می‌شناسید ممکن است این اختلال را داشته باشد، بهتر است با یک متخصص روانشناسی یا روانپزشک مشورت کنید.
درمان اختلال خودشیفته :
درمان اختلال خودشیفتگی یا اختلال نارسایی خودکنترلی (Narcissistic Personality Disorder) معمولاً شامل یک ترکیب از مشاوره روان‌شناختی، درمان دارویی و مدیریت رفتاری می‌شود. در ادامه، روش‌های معمول درمان این اختلال را برای شما توضیح می‌دهم:
مشاوره روان‌شناختی (پزشکی): مشاوره با روان‌شناس یا روانپزشک متخصص در اختلالات شخصیتی می‌تواند به فرد کمک کند تا الگوهای ناسازگار خودشیفتگی را شناسایی کرده و رویایی از خودش را تغییر دهد.
درمان دارویی: در برخی موارد، ممکن است داروهای ضدافسردگی یا ضداضطراب به عنوان درمان همراه برای کنترل علائم اضطراب یا افسردگی مرتبط با اختلال خودشیفتگی تجویز شود.
مدیریت رفتاری: این شامل آموزش مهارت‌های ارتباطی، توانایی‌های اجتماعی، مدیریت خشم و احساسات، و توانایی‌های خودکنترلی می‌شود.
مشارکت در گروه‌های حمایتی: شرکت در گروه‌های حمایتی می‌تواند فرد را در فرایند درمانی تقویت کرده و ارتباطات سالم‌تری را با دیگران تقویت کند.
تغییر الگوهای فکری: آموزش به فرد برای شناسایی و تغییر الگوهای منفی فکری که به افزایش خودشیفتگی منجر می‌شود.
بهتر است هر گونه درمان را با متخصصین حرفه‌ای مشورت کنید تا برنامه‌ای مناسب برای درمان اختلال خودشیفتگی شما تعیین شود. این فرآیند زمان‌بر است و نیاز به تعهد و صبر دارد، اما با درمان مناسب، می‌توان به بهبود و کاهش علائم اختلال خودشیفتگی دست یافت.
درمان دارویی اختلال خودشیفته :
درمان دارویی برای اختلال خودشیفتگی (Narcissistic Personality Disorder) معمولاً به منظور کنترل علائم اضطراب یا افسردگی مرتبط با این اختلال تجویز می‌شود. درمان دارویی ممکن است به صورت همراه با مشاوره روان‌شناختی و مدیریت رفتاری انجام شود. در زیر، برخی از داروهای معمولاً استفاده شده برای درمان علائم اختلال خودشیفتگی آورده شده است:
ضدافسردگی: داروهای ضدافسردگی مانند سرترالین (Sertraline)، فلوئوکستین (Fluoxetine) و سیتالوپرام (Citalopram) ممکن است برای کنترل اضطراب و افسردگی مرتبط با اختلال خودشیفتگی تجویز شوند.
ضداضطراب: داروهای ضداضطراب مانند لرازپام (Lorazepam) و آلپرازولام (Alprazolam) ممکن است برای کنترل اضطراب و استرس مرتبط با اختلال خودشیفتگی مورد استفاده قرار گیرند.
ضدروان‌پزشکی: برخی داروهای ضدروان‌پزشکی مانند ریسپریدون (Risperidone) و اولانزاپین (Olanzapine) ممکن است برای کنترل علائم اختلال خودشیفتگی مورد استفاده قرار گیرند.
داروهای مودولاتورهای سیستم عصبی مرکزی (CNS Modulators): برخی داروهای مودولاتورهای سیستم عصبی مرکزی مانند لیتیوم (Lithium) نیز ممکن است برای کنترل علائم اختلال خودشیفتگی تجویز شوند.
هرگونه تجویز دارویی باید توسط یک پزشک متخصص و با توجه به وضعیت فرد انجام شود. اهمیت مشاوره با یک متخصص روانپزشکی یا روان‌شناس نیز در انتخاب و استفاده از داروها برای درمان اختلال خودشیفتگی بسیار حیاتی است.
چگونه از وابستگی به افراد رها شویم :
رها کردن وابستگی به یک مواد مخدر یا مواد مخدری می‌تواند یک فرآیند چالش‌برانگیز باشد، اما با تصمیم، پشتکار و پشتیبانی مناسب، می‌توانید از این وابستگی رها شوید. در زیر چند راهنمای کلی برای کمک به شما در این فرآیند آورده شده است:
درخواست کمک حرفه‌ای: اولین گام مهم برای رها شدن از وابستگی این است که کمک حرفه‌ای را جستجو کنید. مشاوره از روان‌شناس، مشاور مواد مخدر یا گروه‌های حمایتی می‌تواند به شما کمک کند.
پشتیبانی از خانواده و دوستان: حمایت خانواده و دوستان بسیار مهم است. به آن‌ها در مورد مشکلاتتان صادقانه بگویید و از حمایت و تشویق آن‌ها بهره ببرید.
تغییر محیط: اگر ممکن است، محیط خود را تغییر دهید تا از محیطی که وابستگی شما را تقویت می‌کند فاصله بگیرید.
تعیین اهداف و برنامه‌ریزی: تعیین اهداف کوتاه مدت و بلند مدت برای رها شدن از وابستگی و برنامه‌ریزی برای رسیدن به آن‌ها می‌تواند به شما کمک کند.
تمرینات روان‌شناختی: از تکنیک‌های مدیتیشن، تمرینات تنفسی و تکنیک‌س برای کمک به مدیریت احساسات و تنش‌های خود استفاده کنید.
حفظ سلامتی جسمی: ورزش منظم، تغذیه سالم و خواب کافی به شما کمک می‌کند تا بدن و ذهنتان را قوی نگه دارید.
پیوستن به گروه‌های حمایتی: شرکت در گروه‌های حمایتی مانند گروه‌های مواد مخدری می‌تواند به شما انگیزه و حمایت لازم را برای رهایی از وابستگی بدهد.
به یاد داشته باشید که این یک فرآیند طولانی و چالش‌برانگیز است، اما با تصمیم، پشتکار و پشتیبانی مناسب، می‌توانید از وابستگی خود رها شوید. اگر احساس می‌کنید که نیاز به کمک حرفه‌ای دارید، حتماً با متخصصین مربوطه مشورت کنید.
+ نوشته شده در چهارشنبه 27 تير 1403ساعت 16:20 توسط نسرین
|
| تعداد بازدید : 15